Στα πλαίσια του 7ου Φεστιβάλ αφήγησης και τεχνών του λόγου η Δημοτική βιβλιοθήκη Πτολεμαίδας οργάνωσε το πρωί του Σαββάτου, μια πολύ όμορφη εκδήλωση στην οποία μαθητές του σχολείου μας από την Α΄ και την Γ΄ τάξη αφηγήθηκαν παραμύθια που  έγραψαν τα παιδιά των τάξεων με τη βοήθεια των δασκάλων τους, ενώ μαθήτριες της Στ2 τάξης απήγγειλαν  το ποίημα  ΄΄Φίλος΄΄.

Το ποίημα  αυτό γράφτηκε στην τάξη μας με αφορμή το ποίημα ΄΄Μη με φωνάζεις ξένο΄΄  που έγραψε ένας νεαρός ανώνυμος  μετανάστης που γνώρισε την αγωνία, την απόρριψη και τη μοναξιά στον αφιλόξενο  κόσμο  που τον υποδέχθηκε όταν εγκατέλειψε τη χώρα του για ένα καλύτερο αύριο…

 

 

ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ-ΜΗ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ "ΞΕΝΟ"-

Επειδή άλλη μάνα με γέννησε
και σ' άλλη γλώσσα άκουσες εσύ
τα όμορφα παιδικά σου παραμύθια...
μη με φωνάζεις «ξένο»
το ψωμί σου δε διαφέρει απ' το δικό μου
το χέρι σου είναι όμοιο με το δικό μου
σαν τη φωτιά καίει
και η δική μου φωτιά.
Γιατί λοιπόν με φωνάζεις «ξένο»;
Επειδή σ' άλλους δρόμους βρέθηκα
και σ' άλλο λαό γεννήθηκα
και άλλες θάλασσες γνώρισα
και απ' αλλού σάλπαρα;
Αλλά το ίδιο άγχος κρύβουμε κι οι δυο
η ίδια εξάντληση
στην πλάτη μας βαραίνει,
αυτή που συντρίβει το κάθε θνητό
μέσ' απ' του χρόνου τα σκοτάδια
από τότε που σύνορα δεν είχαν τεθεί
κι ανάμεσά μας ακόμη δεν είχαν φθάσει
όσοι διχάζουν
και σκοτώνουν το φτωχό,
αυτοί που κλέβουν
και μοιράζουν ψέμματα,
αυτοί που εμπορεύονται κι εμάς
και θάβουν αδίστακτα τα όνειρά μας
όσοι εφεύραν αυτή τη λέξη
τη σκληρή: «ξένος».
λέξη παγωμένη και γεμάτη θλίψη
που θυμίζει αλησμοσύνη κι εξορία.
Αν θέλεις το καλό μου, να είσαι καλός
σταμάτα τώρα να με φωνάζεις «ξένο»
αν θέλεις, κοίταξέ με στα μάτια,
πιο πέρα απ' το μίσος
ας φθάσει η ματιά σου,
ας ξεπεράσει φόβο, εγωισμό.
Για δες, άνθρωπος είμαι κι εγώ
Όχι, δεν είμαι «ξένος»!

Άγνωστος Μετανάστης

 Φίλος

Αν θαρρείς, φίλε, πως όλες οι πόρτες για σένα είναι κλειστές

κάνεις λάθος.

Ξέρω πως το στόμα σου είναι πικρό και τα δάκρυά σου αλμυρά

γιατί βούτηξες  ν΄ αποχαιρετήσεις για πάντα τους δικούς σου,

μάνα, πατέρα,  αδέλφια, φίλους

κι αλίμονο, το ίδιο το παιδί σου,

στο βυθό του Αιγαίου.

Μάθε όμως πως ντρέπομαι και πονάω κι εγώ

γιατί το Αιγαίο είναι η θάλασσά μου.

Οι αμμουδιές της μέχρι τώρα αντηχούσαν από χαρούμενες φωνές.

Τα παιδιά  τα βράδια έπαιζαν ανέμελα στις ακρογιαλιές της.

Κι ο ψαράς άπλωνε τα δίχτυα του κάτω από το ασημένιο φεγγάρι.

Όμως το Αιγαίο τώρα έγινε τάφος αθώων ψυχών.

Ξέρω ακόμα πως  η νοσταλγία σε φέρνει στο σπίτι σου.

Στην αυλή καθώς η μάνα ζύμωνε το ψωμί

κι ο πατέρας τσάπιζε και πότιζε τα δέντρα

εσύ καθισμένος στην ποδιά της γιαγιάς

άκουγες νανουρίσματα και παραμύθια.

Τα δικά σου νανουρίσματα.

Τα δικά σου παραμύθια.

Κι ύστερα ο παππούς σ΄ έπαιρνε απ΄το χέρι

και πηγαίνατε στην εκκλησιά.

Δε με πειράζει που η δική σου εκκλησιά δε μοιάζει με τη δική μου.

Ούτε που ο Θεός σου δεν έχει το ίδιο όνομα με τον δικό μου

γιατί εγώ ξέρω πως είναι ο ίδιος,

 είναι ο Θεός της Αγάπης

που δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να εμποδίσει το ανθρώπινο ποτάμι να κυλήσει

ως τα πέρατα της γης.

Γιατί η γη δεν ανήκει στους λίγους, ανήκει σε όλους,

ανήκει σε μένα και σε σένα.

Γι΄ αυτό, μη θαρρείς, φίλε, πως όλες οι πόρτες είναι για σένα κλειστές ούτε πως μου είσαι ξένος.

Φίλος μου είσαι, φίλε, και φίλο να με λες.

                                                               

                                                       

                                             Απρίλιος 2016